Test sans format=flowed

Itaque verae amicitiae difficillime reperiuntur in iis qui in honoribus
reque publica versantur; ubi enim istum invenias qui honorem amici
anteponat suo? Quid? Haec ut omittam, quam graves, quam difficiles
plerisque videntur calamitatum societates! Ad quas non est facile inventu
qui descendant. Quamquam Ennius recte.

Quam quidem partem accusationis admiratus sum et moleste tuli potissimum
esse Atratino datam. Neque enim decebat neque aetas illa postulabat neque,
id quod animadvertere poteratis, pudor patiebatur optimi adulescentis in
tali illum oratione versari. Vellem aliquis ex vobis robustioribus hunc
male dicendi locum suscepisset; aliquanto liberius et fortius et magis more
nostro refutaremus istam male dicendi licentiam. Tecum, Atratine, agam
lenius, quod et pudor tuus moderatur orationi meae et meum erga te
parentemque tuum beneficium tueri debeo.

Apud has gentes, quarum exordiens initium ab Assyriis ad Nili cataractas
porrigitur et confinia Blemmyarum, omnes pari sorte sunt bellatores
seminudi coloratis sagulis pube tenus amicti, equorum adiumento pernicium
graciliumque camelorum per diversa se raptantes, in tranquillis vel
turbidis rebus: nec eorum quisquam aliquando stivam adprehendit vel arborem
colit aut arva subigendo quaeritat victum, sed errant semper per spatia
longe lateque distenta sine lare sine sedibus fixis aut legibus: nec idem
perferunt diutius caelum aut tractus unius soli illis umquam placet.

Nihil est enim virtute amabilius, nihil quod magis adliciat ad diligendum,
quippe cum propter virtutem et probitatem etiam eos, quos numquam vidimus,
quodam modo diligamus. Quis est qui C. Fabrici, M'. Curi non cum caritate
aliqua benevola memoriam usurpet, quos numquam viderit? quis autem est, qui
Tarquinium Superbum, qui Sp. Cassium, Sp. Maelium non oderit? Cum duobus
ducibus de imperio in Italia est decertatum, Pyrrho et Hannibale; ab altero
propter probitatem eius non nimis alienos animos habemus, alterum propter
crudelitatem semper haec civitas oderit.

Mox dicta finierat, multitudo omnis ad, quae imperator voluit, promptior
laudato consilio consensit in pacem ea ratione maxime percita, quod norat
expeditionibus crebris fortunam eius in malis tantum civilibus vigilasse,
cum autem bella moverentur externa, accidisse plerumque luctuosa, icto post
haec foedere gentium ritu perfectaque sollemnitate imperator Mediolanum ad
hiberna discessit.

Orientis vero limes in longum protentus et rectum ab Euphratis fluminis
ripis ad usque supercilia porrigitur Nili, laeva Saracenis conterminans
gentibus, dextra pelagi fragoribus patens, quam plagam Nicator Seleucus
occupatam auxit magnum in modum, cum post Alexandri Macedonis obitum
successorio iure teneret regna Persidis, efficaciae inpetrabilis rex, ut
indicat cognomentum.

Cuius acerbitati uxor grave accesserat incentivum, germanitate Augusti
turgida supra modum, quam Hannibaliano regi fratris filio antehac
Constantinus iunxerat pater, Megaera quaedam mortalis, inflammatrix
saevientis adsidua, humani cruoris avida nihil mitius quam maritus; qui
paulatim eruditiores facti processu temporis ad nocendum per clandestinos
versutosque rumigerulos conpertis leviter addere quaedam male suetos falsa
et placentia sibi discentes, adfectati regni vel artium nefandarum
calumnias insontibus adfligebant.

Ardeo, mihi credite, Patres conscripti (id quod vosmet de me existimatis et
facitis ipsi) incredibili quodam amore patriae, qui me amor et subvenire
olim impendentibus periculis maximis cum dimicatione capitis, et rursum,
cum omnia tela undique esse intenta in patriam viderem, subire coegit atque
excipere unum pro universis. Hic me meus in rem publicam animus pristinus
ac perennis cum C. Caesare reducit, reconciliat, restituit in gratiam.

Sed si ille hac tam eximia fortuna propter utilitatem rei publicae frui non
properat, ut omnia illa conficiat, quid ego, senator, facere debeo, quem,
etiamsi ille aliud vellet, rei publicae consulere oporteret?

Ideo urbs venerabilis post superbas efferatarum gentium cervices oppressas
latasque leges fundamenta libertatis et retinacula sempiterna velut frugi
parens et prudens et dives Caesaribus tamquam liberis suis regenda
patrimonii iura permisit.

Intellectum est enim mihi quidem in multis, et maxime in me ipso, sed paulo
ante in omnibus, cum M. Marcellum senatui reique publicae concessisti,
commemoratis praesertim offensionibus, te auctoritatem huius ordinis
dignitatemque rei publicae tuis vel doloribus vel suspicionibus anteferre.
Ille quidem fructum omnis ante actae vitae hodierno die maximum cepit, cum
summo consensu senatus, tum iudicio tuo gravissimo et maximo. Ex quo
profecto intellegis quanta in dato beneficio sit laus, cum in accepto sit
tanta gloria.

Nemo quaeso miretur, si post exsudatos labores itinerum longos congestosque
adfatim commeatus fiducia vestri ductante barbaricos pagos adventans velut
mutato repente consilio ad placidiora deverti.

Batnae municipium in Anthemusia conditum Macedonum manu priscorum ab
Euphrate flumine brevi spatio disparatur, refertum mercatoribus opulentis,
ubi annua sollemnitate prope Septembris initium mensis ad nundinas magna
promiscuae fortunae convenit multitudo ad commercanda quae Indi mittunt et
Seres aliaque plurima vehi terra marique consueta.

Sed tamen haec cum ita tutius observentur, quidam vigore artuum inminuto
rogati ad nuptias ubi aurum dextris manibus cavatis offertur, inpigre vel
usque Spoletium pergunt. haec nobilium sunt instituta.

Altera sententia est, quae definit amicitiam paribus officiis ac
voluntatibus. Hoc quidem est nimis exigue et exiliter ad calculos vocare
amicitiam, ut par sit ratio acceptorum et datorum. Divitior mihi et
affluentior videtur esse vera amicitia nec observare restricte, ne plus
reddat quam acceperit; neque enim verendum est, ne quid excidat, aut ne
quid in terram defluat, aut ne plus aequo quid in amicitiam congeratur.

Nec piget dicere avide magis hanc insulam populum Romanum invasisse quam
iuste. Ptolomaeo enim rege foederato nobis et socio ob aerarii nostri
angustias iusso sine ulla culpa proscribi ideoque hausto veneno voluntaria
morte deleto et tributaria facta est et velut hostiles eius exuviae classi
inpositae in urbem advectae sunt per Catonem, nunc repetetur ordo gestorum.

Sed maximum est in amicitia parem esse inferiori. Saepe enim excellentiae
quaedam sunt, qualis erat Scipionis in nostro, ut ita dicam, grege. Numquam
se ille Philo, numquam Rupilio, numquam Mummio anteposuit, numquam
inferioris ordinis amicis, Q. vero Maximum fratrem, egregium virum omnino,
sibi nequaquam parem, quod is anteibat aetate, tamquam superiorem colebat
suosque omnes per se posse esse ampliores volebat.

Mox dicta finierat, multitudo omnis ad, quae imperator voluit, promptior
laudato consilio consensit in pacem ea ratione maxime percita, quod norat
expeditionibus crebris fortunam eius in malis tantum civilibus vigilasse,
cum autem bella moverentur externa, accidisse plerumque luctuosa, icto post
haec foedere gentium ritu perfectaque sollemnitate imperator Mediolanum ad
hiberna discessit.

Has autem provincias, quas Orontes ambiens amnis imosque pedes Cassii
montis illius celsi praetermeans funditur in Parthenium mare, Gnaeus
Pompeius superato Tigrane regnis Armeniorum abstractas dicioni Romanae
coniunxit.

Horum adventum praedocti speculationibus fidis rectores militum tessera
data sollemni armatos omnes celeri eduxere procursu et agiliter praeterito
Calycadni fluminis ponte, cuius undarum magnitudo murorum adluit turres, in
speciem locavere pugnandi. neque tamen exiluit quisquam nec permissus est
congredi. formidabatur enim flagrans vesania manus et superior numero et
ruitura sine respectu salutis in ferrum.