OVH Cloud OVH Cloud

wrap

2 réponses
Avatar
Delta Ophiuchus
Au commencement, Dieu créa le ciel et la terre. 2 Or la terre n'était
que solitude et chaos; des ténèbres couvraient la face de l'abîme, et le
souffle de Dieu planait à la surface des eaux. 3 Dieu dit: "Que la
lumière soit!" Et la lumière fut. 4 Dieu considéra que la lumière était
bonne, et il établit une distinction entre la lumière et les ténèbres. 5
Dieu appela la lumière jour, et les ténèbres, il les appela Nuit. Il fut
soir, il fut matin, un jour. 6 Dieu dit: "Qu'un espace s'étende au
milieu des eaux, et forme une barrière entre les unes et les autres." 7
Dieu fit l'espace, opéra une séparation entre les eaux qui sont
au-dessous et les eaux qui sont au-dessus, et cela demeura ainsi. 8 Dieu
nomma cet espace le Ciel. Le soir se fit, le matin se fit, - second
jour. 9 Dieu dit: "Que les eaux répandues sous le ciel se réunissent sur
un même point, et que le sol apparaisse." Cela s'accomplit. 10 Dieu
nomma le sol la Terre, et l'agglomération des eaux, il la nomma les
Mers. Et Dieu considéra que c'était bien. 11 Dieu dit: "Que la terre
produise des végétaux, savoir: des herbes renfermant une semence; des
arbres fruitiers portant, selon leur espèce, un fruit qui perpétue sa
semence sur la terre." Et cela s'accomplit.




א בְּרֵאשִׁית, בָּרָא אֱלֹהִים, אֵת הַשָּׁמַיִם, וְאֵת הָאָרֶץ. ב וְהָאָרֶץ, הָיְתָה תֹהוּ וָבֹהוּ, וְחֹשֶׁךְ,
עַל-פְּנֵי תְהוֹם; וְרוּחַ אֱלֹהִים, מְרַחֶפֶת עַל-פְּנֵי הַמָּיִם. ג וַיֹּאמֶר אֱלֹהִים, יְהִי אוֹר;
וַיְהִי-אוֹר. ד וַיַּרְא אֱלֹהִים אֶת-הָאוֹר, כִּי-טוֹב; וַיַּבְדֵּל אֱלֹהִים, בֵּין הָאוֹר וּבֵין הַחֹשֶׁךְ.
ה וַיִּקְרָא אֱלֹהִים לָאוֹר יוֹם, וְלַחֹשֶׁךְ קָרָא לָיְלָה; וַיְהִי-עֶרֶב וַיְהִי-בֹקֶר, יוֹם אֶחָד. {פ}
ו וַיֹּאמֶר אֱלֹהִים, יְהִי רָקִיעַ בְּתוֹךְ הַמָּיִם, וִיהִי מַבְדִּיל, בֵּין מַיִם לָמָיִם. ז וַיַּעַשׂ
אֱלֹהִים, אֶת-הָרָקִיעַ, וַיַּבְדֵּל בֵּין הַמַּיִם אֲשֶׁר מִתַּחַת לָרָקִיעַ, וּבֵין הַמַּיִם אֲשֶׁר מֵעַל לָרָקִיעַ;
וַיְהִי-כֵן. ח וַיִּקְרָא אֱלֹהִים לָרָקִיעַ, שָׁמָיִם; וַיְהִי-עֶרֶב וַיְהִי-בֹקֶר, יוֹם שֵׁנִי. {פ} ט
וַיֹּאמֶר אֱלֹהִים, יִקָּווּ הַמַּיִם מִתַּחַת הַשָּׁמַיִם אֶל-מָקוֹם אֶחָד, וְתֵרָאֶה, הַיַּבָּשָׁה; וַיְהִי-כֵן. י
וַיִּקְרָא אֱלֹהִים לַיַּבָּשָׁה אֶרֶץ, וּלְמִקְוֵה הַמַּיִם קָרָא יַמִּים; וַיַּרְא אֱלֹהִים, כִּי-טוֹב. יא
וַיֹּאמֶר אֱלֹהִים, תַּדְשֵׁא הָאָרֶץ דֶּשֶׁא עֵשֶׂב מַזְרִיעַ זֶרַע, עֵץ פְּרִי עֹשֶׂה פְּרִי לְמִינוֹ, אֲשֶׁר
זַרְעוֹ-בוֹ עַל-הָאָרֶץ; וַיְהִי-כֵן. יב וַתּוֹצֵא הָאָרֶץ דֶּשֶׁא עֵשֶׂב מַזְרִיעַ זֶרַע, לְמִינֵהוּ, וְעֵץ
עֹשֶׂה-פְּרִי אֲשֶׁר זַרְעוֹ-בוֹ, לְמִינֵהוּ; וַיַּרְא אֱלֹהִים, כִּי-טוֹב.


מקרא + תרגום - פרשת בראשית, נוח, לך-לך, ויירא, חיי שרה, תולדות, וייצא,
וישלח, ויישב, מקץ, וייגש, ויחי, שמות, ואירא, בוא, בשלח, יתרו, משפטים,
תרומה, תצווה, כי תישא, ויקהל, פקודי, ויקרא, צו, שמיני, תזריע, מצורע,
אחרי מות, קדושים, אמור, בהר סיניי, בחוקותיי במדבר, נשוא, בהעלותך,
שלח-לך, קורח, חוקת, בלק, פינחס, מטות, מסעי, דברים, ואתחנן, עקב, ראה,
שופטים, כי-תצא, כי-תבוא, ניצבים, וילך, האזינו, וזאת הברכה


« Τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε πάτερ, δόμον, ὅν με κελεύεις,
δείξω, ἐπεί μοι πατρὸς ἀμύμονος ἐγγύθι ναίει.
Ἀλλ᾽ ἴθι σιγῇ τοῖον, ἐγὼ δ᾽ ὁδὸν ἡγεμονεύσω,
μηδέ τιν᾽ ἀνθρώπων προτιόσσεο μηδ᾽ ἐρέεινε.
Οὐ γὰρ ξείνους οἵδε μάλ᾽ ἀνθρώπους ἀνέχονται,
οὐδ᾽ ἀγαπαζόμενοι φιλέουσ᾽ ὅς κ᾽ ἄλλοθεν ἔλθῃ.
Νηυσὶ θοῇσιν τοί γε πεποιθότες ὠκείῃσι
λαῖτμα μέγ᾽ ἐκπερόωσιν, ἐπεί σφισι δῶκ᾽ ἐνοσίχθων·
τῶν νέες ὠκεῖαι ὡς εἰ πτερὸν ἠὲ νόημα. »


곰세마리

곰세마리가 한 집에 있어
아빠곰, 엄마곰, 아기곰
아빠곰은 뚱뚱해
엄마곰은 날씬해.
아기곰은 너무 귀여워
으쓱! 으쓱! 잘한다.


郑伊健虫儿飞
(电影"风云-雄霸天下"插曲)
词:林夕曲:陈光荣

黑黑的天空低垂
亮亮的繁星相随
虫儿飞虫儿飞
你在思念谁

天上的星星流泪
地上的玫瑰枯萎
冷风吹冷风吹
只要有你陪

虫儿飞花儿睡
一双又一对才美
不怕天黑只怕心碎
不管累不累
也不管东南西北




[sum] mae rerum no[strarum] sit u[tile]...

Equidem primant omnium illam cogitationem hominum, quam maxime primam
occursuram mihi prouideo, deprecor, ne quasi nouam istam rem introduci
exhorrescatis, sed illa potius cogitetis, quam multa in hac ciuitate
nouata sint, et quidem statim ab origine urbis nostrae, in quod formas
statusque res p[ublica] nostra diducta sit.

Quondam reges hanc tenuere urbem, nec tamen domesticis successoribus eam
tradere contigit. Superuenere alieni et quidam externi, ut Numa Romulo
successerit ex Sabinis ueniens, uicinus quidem, sed tunc externus ; ut
Anco Marcio Priscus Tarquinius. [Is] propter temeratum sanguinem, quod
patre Demaratho C[o]rinthio natus erat et Tarquiniensi matre generosa,
sed inopi, ut quae tali marito necesse habuerit succumbere, cum domi
repelleretur a gerendis honoribus, postquam Romam migrauit, regnum
adeptus est. Huic quoque et filio nepotiue eius, nam et hoc inter
auctores discrepat, insertus Seruius Tullius, si nostros sequimur,
captiua natus Ocresia ; si Tuscos, Caeli quondam Viuennae sodalis
fidelissimus omnisque eius casus comes, postquam uaria fortuna exactus
cum omnibus reliquis Caeliani exercitus Etruria excessit, montem Caelium
occupauit et a duce suo Caelio ita appellitauit, mutato que nomine, nam
Tusce Mastarna ei nomen erat, ita appellatus est, ut dixi, et regnum
summa cum rei p[ublicae] utilitate optinuit. Deinde, postquam Tarquini
Superbi mores inuisi ciuitati nostrae esse coeperunt, qua ipsius qua
filiorum ei[us], nempe pertaesum est mentes regni, et ad consules, annos
magistratus, administratio rei p[ublicae] translata est.

Quid nunc commemorem dictaturae hoc ipso consulari imperium ualentius,
repertum apud maiores nostros, quo in a[s]perioribus bellis aut in
ciuili motu difficiliore uterentur ? aut in auxilium plebis creatos
tribunos plebei ? Quid a consulibus ad decemuiros translatum imperium,
solutoque postea decemuirali regno ad consules rursus reditum ? Quid in
[pl]uris distributum consulare imperium tribunosque mil[itu]m consulari
imperio appellatos, qui seni et saepe octoni crearentur ? Quid
communicatos postremo cum plebe honores, non imperi solum, sed
sacerdotiorum quoque ? Iam si narrem bella, a quibus coeperint maiores
nostri, et quo processerimus, uereor, ne nimio insolentior esse uidear
et quaesisse iactationem gloriae prolati imperi ultra Oceanum. Sed illoc
potius reuertar. Ciuitatem


...[p]otest. Sane nouo m[ore] et Diuus Aug[ustus] [au]onc[ulus] meus et
patruus Ti. Caesar omnem florem ubique coloniarum ac municipiorum
bonorum scilicet uirorum et locupletium, in hac curia esse uoluit. Quid
ergo ? non Italicus senator prouinciali potior est ? Iam uobis cum hanc
partem censurae meae adprobare coepero, quid de ea re sentiam, rebus
ostendam. Sed ne prouinciales quidem, si modo ornare curiam poterint,
reiciendos puto.

Ornatissima ecce colonia ualentissimaque Viennensium quam longo iam
tempore senatores huic curiae confert ! Ex qua colonia inter paucos
equestris ordinis ornamentum, L. Vestinum, familiarissime diligo et
hodieque in rebus meis detineo ; cuius liberi fruantur, quaeso, primo
sacerdotiorum gradu, postmodo cum annis promoturi dignitatis suae
incrementa. Vt dirum nomen latronis taceam, et odi illud palaestricum
prodigium, quod ante in domum consulatum intulit, quam colonia sua
solidum ciuitatis Romanae beneficium consecuta est. Idem de fratre eius
possum dicere, miserabili quidem indignissimoque hoc casu, ut uobis
utilis senator esse non possit.

Tempus est iam, Ti. Caesar Germanice, detegere te patribus conscriptis,
quo tendat oratio tua : iam enim ad extremos fines Galliae Narbonensis
uenisti.

Tot ecce insignes iuuenes, quot intueor, non magis sunt paenitendi
senatores, quam paenitet Persicum, nobilissimum uirum, amicum meum,
inter imagines maiorum suo rum Allobrogici nomen legere. Quod si haec
ita esse consentitis, quid ultra desideraris, quam ut uobis digito
demonstrem solum ipsum ultra fines prouinciae Narbonensis iam uobis
senatores mittere, quando ex Luguduno habere nos nostri ordinis uiros
non paenitet ? Timide quidem, p[atres] c[onscripti] egressus adsuetos
familiaresque uobis prouinciarum terminos sum ; sed destricte iam
Comatae Galliae causa agenda est. In qua si quis hoc intuetur, quod
bello per decem annos exercuerunt Diuom lulium, idem opponat centum
annorum immobilem fidem obsequiumque multis trepidis rebus nostris
plusquam expertum. Illi patri meo Druso Germaniam subigenti tutam quiete
sua securamque a tergo pacem praestiterunt, et quidem cum ab census nouo
tum opere et inadsueto Gallis ad bellum auocatus esset. Quod opus quam
arduum sit nobis, nunc cum maxime, quamuis nihil ultra, quam ut publice
notae sint facultates nostrae, exquiratur, nimis magno experimento
cognoscimus.

--
http://www.synec-doc.be/doc/accents2.htm

Le premier anti-virus/anti-spyware/anti-malware, ce n'est pas un
programme, c'est toi :
http://www.certa.ssi.gouv.fr/

2 réponses

Avatar
Delta Ophiuchus
*Bonjour/Bonsoir/Bonne nuit Delta Ophiuchus*, qui a écrit le 16/04/2013
11:42 :

Au commencement, Dieu créa le ciel et la terre. 2 Or la terre n'était
que solitude et chaos; des ténèbres couvraient la face de l'abîme, et le
souffle de Dieu planait à la surface des eaux. 3 Dieu dit: "Que la
lumière soit!" Et la lumière fut. 4 Dieu considéra que la lumière était
bonne, et il établit une distinction entre la lumière et les ténèbres. 5
Dieu appela la lumière jour, et les ténèbres, il les appela Nuit. Il fut
soir, il fut matin, un jour. 6 Dieu dit: "Qu'un espace s'étende au
milieu des eaux, et forme une barrière entre les unes et les autres." 7
Dieu fit l'espace, opéra une séparation entre les eaux qui sont
au-dessous et les eaux qui sont au-dessus, et cela demeura ainsi. 8 Dieu
nomma cet espace le Ciel. Le soir se fit, le matin se fit, - second
jour. 9 Dieu dit: "Que les eaux répandues sous le ciel se réunissent sur
un même point, et que le sol apparaisse." Cela s'accomplit. 10 Dieu
nomma le sol la Terre, et l'agglomération des eaux, il la nomma les
Mers. Et Dieu considéra que c'était bien. 11 Dieu dit: "Que la terre
produise des végétaux, savoir: des herbes renfermant une semence; des
arbres fruitiers portant, selon leur espèce, un fruit qui perpétue sa
semence sur la terre." Et cela s'accomplit.




א בְּרֵאשִׁית, בָּרָא אֱלֹהִים, אֵת הַשָּׁמַיִם, וְאֵת הָאָרֶץ. ב וְהָאָרֶץ, הָיְתָה תֹהוּ וָבֹהוּ, וְחֹשֶׁךְ,
עַל-פְּנֵי תְהוֹם; וְרוּחַ אֱלֹהִים, מְרַחֶפֶת עַל-פְּנֵי הַמָּיִם. ג וַיֹּאמֶר אֱלֹהִים, יְהִי אוֹר;
וַיְהִי-אוֹר. ד וַיַּרְא אֱלֹהִים אֶת-הָאוֹר, כִּי-טוֹב; וַיַּבְדֵּל אֱלֹהִים, בֵּין הָאוֹר וּבֵין הַחֹשֶׁךְ.
ה וַיִּקְרָא אֱלֹהִים לָאוֹר יוֹם, וְלַחֹשֶׁךְ קָרָא לָיְלָה; וַיְהִי-עֶרֶב וַיְהִי-בֹקֶר, יוֹם אֶחָד. {פ}
ו וַיֹּאמֶר אֱלֹהִים, יְהִי רָקִיעַ בְּתוֹךְ הַמָּיִם, וִיהִי מַבְדִּיל, בֵּין מַיִם לָמָיִם. ז וַיַּעַשׂ
אֱלֹהִים, אֶת-הָרָקִיעַ, וַיַּבְדֵּל בֵּין הַמַּיִם אֲשֶׁר מִתַּחַת לָרָקִיעַ, וּבֵין הַמַּיִם אֲשֶׁר מֵעַל לָרָקִיעַ;
וַיְהִי-כֵן. ח וַיִּקְרָא אֱלֹהִים לָרָקִיעַ, שָׁמָיִם; וַיְהִי-עֶרֶב וַיְהִי-בֹקֶר, יוֹם שֵׁנִי. {פ} ט
וַיֹּאמֶר אֱלֹהִים, יִקָּווּ הַמַּיִם מִתַּחַת הַשָּׁמַיִם אֶל-מָקוֹם אֶחָד, וְתֵרָאֶה, הַיַּבָּשָׁה; וַיְהִי-כֵן. י
וַיִּקְרָא אֱלֹהִים לַיַּבָּשָׁה אֶרֶץ, וּלְמִקְוֵה הַמַּיִם קָרָא יַמִּים; וַיַּרְא אֱלֹהִים, כִּי-טוֹב. יא
וַיֹּאמֶר אֱלֹהִים, תַּדְשֵׁא הָאָרֶץ דֶּשֶׁא עֵשֶׂב מַזְרִיעַ זֶרַע, עֵץ פְּרִי עֹשֶׂה פְּרִי לְמִינוֹ, אֲשֶׁר
זַרְעוֹ-בוֹ עַל-הָאָרֶץ; וַיְהִי-כֵן. יב וַתּוֹצֵא הָאָרֶץ דֶּשֶׁא עֵשֶׂב מַזְרִיעַ זֶרַע, לְמִינֵהוּ, וְעֵץ
עֹשֶׂה-פְּרִי אֲשֶׁר זַרְעוֹ-בוֹ, לְמִינֵהוּ; וַיַּרְא אֱלֹהִים, כִּי-טוֹב.


מקרא + תרגום - פרשת בראשית, נוח, לך-לך, ויירא, חיי שרה, תולדות, וייצא,
וישלח, ויישב, מקץ, וייגש, ויחי, שמות, ואירא, בוא, בשלח, יתרו, משפטים,
תרומה, תצווה, כי תישא, ויקהל, פקודי, ויקרא, צו, שמיני, תזריע, מצורע,
אחרי מות, קדושים, אמור, בהר סיניי, בחוקותיי במדבר, נשוא, בהעלותך,
שלח-לך, קורח, חוקת, בלק, פינחס, מטות, מסעי, דברים, ואתחנן, עקב, ראה,
שופטים, כי-תצא, כי-תבוא, ניצבים, וילך, האזינו, וזאת הברכה


« Τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε πάτερ, δόμον, ὅν με κελεύεις,
δείξω, ἐπεί μοι πατρὸς ἀμύμονος ἐγγύθι ναίει.
Ἀλλ᾽ ἴθι σιγῇ τοῖον, ἐγὼ δ᾽ ὁδὸν ἡγεμονεύσω,
μηδέ τιν᾽ ἀνθρώπων προτιόσσεο μηδ᾽ ἐρέεινε.
Οὐ γὰρ ξείνους οἵδε μάλ᾽ ἀνθρώπους ἀνέχονται,
οὐδ᾽ ἀγαπαζόμενοι φιλέουσ᾽ ὅς κ᾽ ἄλλοθεν ἔλθῃ.
Νηυσὶ θοῇσιν τοί γε πεποιθότες ὠκείῃσι
λαῖτμα μέγ᾽ ἐκπερόωσιν, ἐπεί σφισι δῶκ᾽ ἐνοσίχθων·
τῶν νέες ὠκεῖαι ὡς εἰ πτερὸν ἠὲ νόημα. »


곰세마리

곰세마리가 한 집에 있어
아빠곰, 엄마곰, 아기곰
아빠곰은 뚱뚱해
엄마곰은 날씬해.
아기곰은 너무 귀여워
으쓱! 으쓱! 잘한다.


郑伊健虫儿飞
(电影"风云-雄霸天下"插曲)
词:林夕曲:陈光荣

黑黑的天空低垂
亮亮的繁星相随
虫儿飞虫儿飞
你在思念谁

天上的星星流泪
地上的玫瑰枯萎
冷风吹冷风吹
只要有你陪

虫儿飞花儿睡
一双又一对才美
不怕天黑只怕心碎
不管累不累
也不管东南西北




[sum] mae rerum no[strarum] sit u[tile]...

Equidem primant omnium illam cogitationem hominum, quam maxime primam
occursuram mihi prouideo, deprecor, ne quasi nouam istam rem introduci
exhorrescatis, sed illa potius cogitetis, quam multa in hac ciuitate
nouata sint, et quidem statim ab origine urbis nostrae, in quod formas
statusque res p[ublica] nostra diducta sit.

Quondam reges hanc tenuere urbem, nec tamen domesticis successoribus eam
tradere contigit. Superuenere alieni et quidam externi, ut Numa Romulo
successerit ex Sabinis ueniens, uicinus quidem, sed tunc externus ; ut
Anco Marcio Priscus Tarquinius. [Is] propter temeratum sanguinem, quod
patre Demaratho C[o]rinthio natus erat et Tarquiniensi matre generosa,
sed inopi, ut quae tali marito necesse habuerit succumbere, cum domi
repelleretur a gerendis honoribus, postquam Romam migrauit, regnum
adeptus est. Huic quoque et filio nepotiue eius, nam et hoc inter
auctores discrepat, insertus Seruius Tullius, si nostros sequimur,
captiua natus Ocresia ; si Tuscos, Caeli quondam Viuennae sodalis
fidelissimus omnisque eius casus comes, postquam uaria fortuna exactus
cum omnibus reliquis Caeliani exercitus Etruria excessit, montem Caelium
occupauit et a duce suo Caelio ita appellitauit, mutato que nomine, nam
Tusce Mastarna ei nomen erat, ita appellatus est, ut dixi, et regnum
summa cum rei p[ublicae] utilitate optinuit. Deinde, postquam Tarquini
Superbi mores inuisi ciuitati nostrae esse coeperunt, qua ipsius qua
filiorum ei[us], nempe pertaesum est mentes regni, et ad consules, annos
magistratus, administratio rei p[ublicae] translata est.

Quid nunc commemorem dictaturae hoc ipso consulari imperium ualentius,
repertum apud maiores nostros, quo in a[s]perioribus bellis aut in
ciuili motu difficiliore uterentur ? aut in auxilium plebis creatos
tribunos plebei ? Quid a consulibus ad decemuiros translatum imperium,
solutoque postea decemuirali regno ad consules rursus reditum ? Quid in
[pl]uris distributum consulare imperium tribunosque mil[itu]m consulari
imperio appellatos, qui seni et saepe octoni crearentur ? Quid
communicatos postremo cum plebe honores, non imperi solum, sed
sacerdotiorum quoque ? Iam si narrem bella, a quibus coeperint maiores
nostri, et quo processerimus, uereor, ne nimio insolentior esse uidear
et quaesisse iactationem gloriae prolati imperi ultra Oceanum. Sed illoc
potius reuertar. Ciuitatem


...[p]otest. Sane nouo m[ore] et Diuus Aug[ustus] [au]onc[ulus] meus et
patruus Ti. Caesar omnem florem ubique coloniarum ac municipiorum
bonorum scilicet uirorum et locupletium, in hac curia esse uoluit. Quid
ergo ? non Italicus senator prouinciali potior est ? Iam uobis cum hanc
partem censurae meae adprobare coepero, quid de ea re sentiam, rebus
ostendam. Sed ne prouinciales quidem, si modo ornare curiam poterint,
reiciendos puto.

Ornatissima ecce colonia ualentissimaque Viennensium quam longo iam
tempore senatores huic curiae confert ! Ex qua colonia inter paucos
equestris ordinis ornamentum, L. Vestinum, familiarissime diligo et
hodieque in rebus meis detineo ; cuius liberi fruantur, quaeso, primo
sacerdotiorum gradu, postmodo cum annis promoturi dignitatis suae
incrementa. Vt dirum nomen latronis taceam, et odi illud palaestricum
prodigium, quod ante in domum consulatum intulit, quam colonia sua
solidum ciuitatis Romanae beneficium consecuta est. Idem de fratre eius
possum dicere, miserabili quidem indignissimoque hoc casu, ut uobis
utilis senator esse non possit.

Tempus est iam, Ti. Caesar Germanice, detegere te patribus conscriptis,
quo tendat oratio tua : iam enim ad extremos fines Galliae Narbonensis
uenisti.

Tot ecce insignes iuuenes, quot intueor, non magis sunt paenitendi
senatores, quam paenitet Persicum, nobilissimum uirum, amicum meum,
inter imagines maiorum suo rum Allobrogici nomen legere. Quod si haec
ita esse consentitis, quid ultra desideraris, quam ut uobis digito
demonstrem solum ipsum ultra fines prouinciae Narbonensis iam uobis
senatores mittere, quando ex Luguduno habere nos nostri ordinis uiros
non paenitet ? Timide quidem, p[atres] c[onscripti] egressus adsuetos
familiaresque uobis prouinciarum terminos sum ; sed destricte iam
Comatae Galliae causa agenda est. In qua si quis hoc intuetur, quod
bello per decem annos exercuerunt Diuom lulium, idem opponat centum
annorum immobilem fidem obsequiumque multis trepidis rebus nostris
plusquam expertum. Illi patri meo Druso Germaniam subigenti tutam quiete
sua securamque a tergo pacem praestiterunt, et quidem cum ab census nouo
tum opere et inadsueto Gallis ad bellum auocatus esset. Quod opus quam
arduum sit nobis, nunc cum maxime, quamuis nihil ultra, quam ut publice
notae sint facultates nostrae, exquiratur, nimis magno experimento
cognoscimus.




Test

--
http://www.synec-doc.be/doc/accents2.htm

Le premier anti-virus/anti-spyware/anti-malware, ce n'est pas un
programme, c'est toi :
http://www.certa.ssi.gouv.fr/
Avatar
Delta Ophiuchus
*Bonjour/Bonsoir/Bonne nuit Delta Ophiuchus*, qui a écrit le 16/04/2013
11:42 :

*Bonjour/Bonsoir/Bonne nuit Delta Ophiuchus*, qui a écrit le 16/04/2013
11:42 :

Au commencement, Dieu créa le ciel et la terre. 2 Or la terre n'était
que solitude et chaos; des ténèbres couvraient la face de l'abîme, et le
souffle de Dieu planait à la surface des eaux. 3 Dieu dit: "Que la
lumière soit!" Et la lumière fut. 4 Dieu considéra que la lumière était
bonne, et il établit une distinction entre la lumière et les ténèbres. 5
Dieu appela la lumière jour, et les ténèbres, il les appela Nuit. Il fut
soir, il fut matin, un jour. 6 Dieu dit: "Qu'un espace s'étende au
milieu des eaux, et forme une barrière entre les unes et les autres." 7
Dieu fit l'espace, opéra une séparation entre les eaux qui sont
au-dessous et les eaux qui sont au-dessus, et cela demeura ainsi. 8 Dieu
nomma cet espace le Ciel. Le soir se fit, le matin se fit, - second
jour. 9 Dieu dit: "Que les eaux répandues sous le ciel se réunissent sur
un même point, et que le sol apparaisse." Cela s'accomplit. 10 Dieu
nomma le sol la Terre, et l'agglomération des eaux, il la nomma les
Mers. Et Dieu considéra que c'était bien. 11 Dieu dit: "Que la terre
produise des végétaux, savoir: des herbes renfermant une semence; des
arbres fruitiers portant, selon leur espèce, un fruit qui perpétue sa
semence sur la terre." Et cela s'accomplit.




א בְּרֵאשִׁית, בָּרָא אֱלֹהִים, אֵת הַשָּׁמַיִם, וְאֵת הָאָרֶץ. ב וְהָאָרֶץ, הָיְתָה תֹהוּ וָבֹהוּ, וְחֹשֶׁךְ,
עַל-פְּנֵי תְהוֹם; וְרוּחַ אֱלֹהִים, מְרַחֶפֶת עַל-פְּנֵי הַמָּיִם. ג וַיֹּאמֶר אֱלֹהִים, יְהִי אוֹר;
וַיְהִי-אוֹר. ד וַיַּרְא אֱלֹהִים אֶת-הָאוֹר, כִּי-טוֹב; וַיַּבְדֵּל אֱלֹהִים, בֵּין הָאוֹר וּבֵין הַחֹשֶׁךְ.
ה וַיִּקְרָא אֱלֹהִים לָאוֹר יוֹם, וְלַחֹשֶׁךְ קָרָא לָיְלָה; וַיְהִי-עֶרֶב וַיְהִי-בֹקֶר, יוֹם אֶחָד. {פ}
ו וַיֹּאמֶר אֱלֹהִים, יְהִי רָקִיעַ בְּתוֹךְ הַמָּיִם, וִיהִי מַבְדִּיל, בֵּין מַיִם לָמָיִם. ז וַיַּעַשׂ
אֱלֹהִים, אֶת-הָרָקִיעַ, וַיַּבְדֵּל בֵּין הַמַּיִם אֲשֶׁר מִתַּחַת לָרָקִיעַ, וּבֵין הַמַּיִם אֲשֶׁר מֵעַל לָרָקִיעַ;
וַיְהִי-כֵן. ח וַיִּקְרָא אֱלֹהִים לָרָקִיעַ, שָׁמָיִם; וַיְהִי-עֶרֶב וַיְהִי-בֹקֶר, יוֹם שֵׁנִי. {פ} ט
וַיֹּאמֶר אֱלֹהִים, יִקָּווּ הַמַּיִם מִתַּחַת הַשָּׁמַיִם אֶל-מָקוֹם אֶחָד, וְתֵרָאֶה, הַיַּבָּשָׁה; וַיְהִי-כֵן. י
וַיִּקְרָא אֱלֹהִים לַיַּבָּשָׁה אֶרֶץ, וּלְמִקְוֵה הַמַּיִם קָרָא יַמִּים; וַיַּרְא אֱלֹהִים, כִּי-טוֹב. יא
וַיֹּאמֶר אֱלֹהִים, תַּדְשֵׁא הָאָרֶץ דֶּשֶׁא עֵשֶׂב מַזְרִיעַ זֶרַע, עֵץ פְּרִי עֹשֶׂה פְּרִי לְמִינוֹ, אֲשֶׁר
זַרְעוֹ-בוֹ עַל-הָאָרֶץ; וַיְהִי-כֵן. יב וַתּוֹצֵא הָאָרֶץ דֶּשֶׁא עֵשֶׂב מַזְרִיעַ זֶרַע, לְמִינֵהוּ, וְעֵץ
עֹשֶׂה-פְּרִי אֲשֶׁר זַרְעוֹ-בוֹ, לְמִינֵהוּ; וַיַּרְא אֱלֹהִים, כִּי-טוֹב.


מקרא + תרגום - פרשת בראשית, נוח, לך-לך, ויירא, חיי שרה, תולדות, וייצא,
וישלח, ויישב, מקץ, וייגש, ויחי, שמות, ואירא, בוא, בשלח, יתרו, משפטים,
תרומה, תצווה, כי תישא, ויקהל, פקודי, ויקרא, צו, שמיני, תזריע, מצורע,
אחרי מות, קדושים, אמור, בהר סיניי, בחוקותיי במדבר, נשוא, בהעלותך,
שלח-לך, קורח, חוקת, בלק, פינחס, מטות, מסעי, דברים, ואתחנן, עקב, ראה,
שופטים, כי-תצא, כי-תבוא, ניצבים, וילך, האזינו, וזאת הברכה


« Τοιγὰρ ἐγώ τοι, ξεῖνε πάτερ, δόμον, ὅν με κελεύεις,
δείξω, ἐπεί μοι πατρὸς ἀμύμονος ἐγγύθι ναίει.
Ἀλλ᾽ ἴθι σιγῇ τοῖον, ἐγὼ δ᾽ ὁδὸν ἡγεμονεύσω,
μηδέ τιν᾽ ἀνθρώπων προτιόσσεο μηδ᾽ ἐρέεινε.
Οὐ γὰρ ξείνους οἵδε μάλ᾽ ἀνθρώπους ἀνέχονται,
οὐδ᾽ ἀγαπαζόμενοι φιλέουσ᾽ ὅς κ᾽ ἄλλοθεν ἔλθῃ.
Νηυσὶ θοῇσιν τοί γε πεποιθότες ὠκείῃσι
λαῖτμα μέγ᾽ ἐκπερόωσιν, ἐπεί σφισι δῶκ᾽ ἐνοσίχθων·
τῶν νέες ὠκεῖαι ὡς εἰ πτερὸν ἠὲ νόημα. »


곰세마리

곰세마리가 한 집에 있어
아빠곰, 엄마곰, 아기곰
아빠곰은 뚱뚱해
엄마곰은 날씬해.
아기곰은 너무 귀여워
으쓱! 으쓱! 잘한다.


郑伊健虫儿飞
(电影"风云-雄霸天下"插曲)
词:林夕曲:陈光荣

黑黑的天空低垂
亮亮的繁星相随
虫儿飞虫儿飞
你在思念谁

天上的星星流泪
地上的玫瑰枯萎
冷风吹冷风吹
只要有你陪

虫儿飞花儿睡
一双又一对才美
不怕天黑只怕心碎
不管累不累
也不管东南西北




[sum] mae rerum no[strarum] sit u[tile]...

Equidem primant omnium illam cogitationem hominum, quam maxime primam
occursuram mihi prouideo, deprecor, ne quasi nouam istam rem introduci
exhorrescatis, sed illa potius cogitetis, quam multa in hac ciuitate
nouata sint, et quidem statim ab origine urbis nostrae, in quod formas
statusque res p[ublica] nostra diducta sit.

Quondam reges hanc tenuere urbem, nec tamen domesticis successoribus eam
tradere contigit. Superuenere alieni et quidam externi, ut Numa Romulo
successerit ex Sabinis ueniens, uicinus quidem, sed tunc externus ; ut
Anco Marcio Priscus Tarquinius. [Is] propter temeratum sanguinem, quod
patre Demaratho C[o]rinthio natus erat et Tarquiniensi matre generosa,
sed inopi, ut quae tali marito necesse habuerit succumbere, cum domi
repelleretur a gerendis honoribus, postquam Romam migrauit, regnum
adeptus est. Huic quoque et filio nepotiue eius, nam et hoc inter
auctores discrepat, insertus Seruius Tullius, si nostros sequimur,
captiua natus Ocresia ; si Tuscos, Caeli quondam Viuennae sodalis
fidelissimus omnisque eius casus comes, postquam uaria fortuna exactus
cum omnibus reliquis Caeliani exercitus Etruria excessit, montem Caelium
occupauit et a duce suo Caelio ita appellitauit, mutato que nomine, nam
Tusce Mastarna ei nomen erat, ita appellatus est, ut dixi, et regnum
summa cum rei p[ublicae] utilitate optinuit. Deinde, postquam Tarquini
Superbi mores inuisi ciuitati nostrae esse coeperunt, qua ipsius qua
filiorum ei[us], nempe pertaesum est mentes regni, et ad consules, annos
magistratus, administratio rei p[ublicae] translata est.

Quid nunc commemorem dictaturae hoc ipso consulari imperium ualentius,
repertum apud maiores nostros, quo in a[s]perioribus bellis aut in
ciuili motu difficiliore uterentur ? aut in auxilium plebis creatos
tribunos plebei ? Quid a consulibus ad decemuiros translatum imperium,
solutoque postea decemuirali regno ad consules rursus reditum ? Quid in
[pl]uris distributum consulare imperium tribunosque mil[itu]m consulari
imperio appellatos, qui seni et saepe octoni crearentur ? Quid
communicatos postremo cum plebe honores, non imperi solum, sed
sacerdotiorum quoque ? Iam si narrem bella, a quibus coeperint maiores
nostri, et quo processerimus, uereor, ne nimio insolentior esse uidear
et quaesisse iactationem gloriae prolati imperi ultra Oceanum. Sed illoc
potius reuertar. Ciuitatem


...[p]otest. Sane nouo m[ore] et Diuus Aug[ustus] [au]onc[ulus] meus et
patruus Ti. Caesar omnem florem ubique coloniarum ac municipiorum
bonorum scilicet uirorum et locupletium, in hac curia esse uoluit. Quid
ergo ? non Italicus senator prouinciali potior est ? Iam uobis cum hanc
partem censurae meae adprobare coepero, quid de ea re sentiam, rebus
ostendam. Sed ne prouinciales quidem, si modo ornare curiam poterint,
reiciendos puto.

Ornatissima ecce colonia ualentissimaque Viennensium quam longo iam
tempore senatores huic curiae confert ! Ex qua colonia inter paucos
equestris ordinis ornamentum, L. Vestinum, familiarissime diligo et
hodieque in rebus meis detineo ; cuius liberi fruantur, quaeso, primo
sacerdotiorum gradu, postmodo cum annis promoturi dignitatis suae
incrementa. Vt dirum nomen latronis taceam, et odi illud palaestricum
prodigium, quod ante in domum consulatum intulit, quam colonia sua
solidum ciuitatis Romanae beneficium consecuta est. Idem de fratre eius
possum dicere, miserabili quidem indignissimoque hoc casu, ut uobis
utilis senator esse non possit.

Tempus est iam, Ti. Caesar Germanice, detegere te patribus conscriptis,
quo tendat oratio tua : iam enim ad extremos fines Galliae Narbonensis
uenisti.

Tot ecce insignes iuuenes, quot intueor, non magis sunt paenitendi
senatores, quam paenitet Persicum, nobilissimum uirum, amicum meum,
inter imagines maiorum suo rum Allobrogici nomen legere. Quod si haec
ita esse consentitis, quid ultra desideraris, quam ut uobis digito
demonstrem solum ipsum ultra fines prouinciae Narbonensis iam uobis
senatores mittere, quando ex Luguduno habere nos nostri ordinis uiros
non paenitet ? Timide quidem, p[atres] c[onscripti] egressus adsuetos
familiaresque uobis prouinciarum terminos sum ; sed destricte iam
Comatae Galliae causa agenda est. In qua si quis hoc intuetur, quod
bello per decem annos exercuerunt Diuom lulium, idem opponat centum
annorum immobilem fidem obsequiumque multis trepidis rebus nostris
plusquam expertum. Illi patri meo Druso Germaniam subigenti tutam quiete
sua securamque a tergo pacem praestiterunt, et quidem cum ab census nouo
tum opere et inadsueto Gallis ad bellum auocatus esset. Quod opus quam
arduum sit nobis, nunc cum maxime, quamuis nihil ultra, quam ut publice
notae sint facultates nostrae, exquiratur, nimis magno experimento
cognoscimus.




Test




Ah, toute la question de "un client news doit-il couper les lignes".

Mon avis:
- un client récepteur doit laisser le format tel quel, et couper
seulement
si c'est impossible à afficher

- un client posteur peut, en laissant l'option à l'utilisateur de ne pas
le faire, découper automatiquement: mais dans ce cas c'est mieux de le
faire de manière visible pour le client.

--
http://www.synec-doc.be/doc/accents2.htm

Le premier anti-virus/anti-spyware/anti-malware, ce n'est pas un
programme, c'est toi :
http://www.certa.ssi.gouv.fr/